Een moeder vond in de jaszak van haar dochter van tien de wikkel van een rol koekjes.

Het prijsje van de prijsvechter zat er nog op: 49 cent. 

​

Gevoelens van verbazing van de moeder:

• hoe kunnen koekjes zo goedkoop zijn?

• boosheid, en

• wie verleidt mijn dochter tot het kopen van die goedkope rommel?. 

​

Een rondje discounters bevestigt dat koekjes belachelijk goedkoop kunnen zijn.

Ik vond er pakken en rollen biscuits, roze koeken, lange vingers en minikano's met prijzen tussen de 49 en 99 cent voor 200-300 gram. Je kunt die koekjes voor dat geld zelf niet bakken.

En wat kan je kind na schooltijd voor dat bedrag aan gezonde tussendoortjes kopen in het Kruidvat, de Xenos of de Action?

Ik heb in mijn rondje goedkope winkelketens niets kunnen vinden. 

​

Sterk bewerkt voedsel kan zo ridicuul goedkoop geproduceerd worden doordat het in bulk wordt gemaakt.

Uit goedkope ingrediënten en met de producten die langdurig houdbaar zijn.

​

Dat pak lange vingers kun je gerust, als je zo lang kunt wachten, over tien jaar nog opeten.

Vergeleken met verse, onbewerkte, niet-houdbare producten als fruit en groenten zijn er minder kosten voor transport en opslag.

En is er minder verspilling.

Fruit en groenten moeten immers vaak met de hand geoogst worden.

Ze moeten voorzichtig, gekoeld en snel worden getransporteerd om ze vers in uw winkelmandje te krijgen.

En als ze niet meer vers zijn, worden ze vaak weggegooid.

Het grootste deel van de prijs van vers wordt bepaald door die kosten in de keten.

De boer of teler vangt niet veel voor zijn producten. 

​

Koekjes worden gemaakt van goedkope ingrediënten zoals:

• mais,

• soja,

• tarwe,

• rijst en

• suiker.

Die komen uit lage lonen landen of worden in rijke landen goedkoop geproduceerd met landbouwsubsidies.

Veel van die gesubsidieerde ingrediënten worden verwerkt in veevoer en goedkope rommelvoeding.

En consumenten zijn er dol op, want die producten zijn naast goedkoop ook nog eens erg lekker. 

​

Een Amerikaans onderzoek liet zien dat meer dan de helft van de inname van calorieën uit voedsel kwam dat met de meeste overheidssubsidie werd geproduceerd.

​

Mensen die relatief veel van die gesubsidieerde producten aten, 

hadden relatief vaak last van:

• obesitas,

• type 2 diabetes en

• een hoger risico op hart- en vaatziekten.

Zo subsidiëren overheden indirect rommelvoedsel en ondermijnen ze tegelijkertijd de volksgezondheid.

Een aspect dat veel meer aandacht behoeft in ons voedings- en voedselbeleid.